13025LU D’Boma, hir Locatairen an en Entféiererugnsfall - mein-theaterverlag

D’ Boma Berta ass zwar schonn bei Alter an héiert och e bësse schlecht, mee trotzdem well se sech net esou einfach an en Altersheem drécke loossen. Nom Motto “alles wat Spaass mécht, hält jonk” mécht se alles wat hir gefält. A well d’ Haus grouss genuch ass décidéiert se sech e jonke Polizist, e verréckte Professer an deem seng Praktikantin an d ’Haus ze huelen. Dat gefält der virwëtzeger Nopesch Ketty Grant guer net well déi hat gehofft wann “di Al” am Altersheem ass, kéint si d ’Haus fir hiert Meedchen Melanie kafen. Och der Boma hir Enkelin d’ Germaine Sitteg ass net vun de Verännerungen an der Boma hirem Liewen begeeschtert. Dat gëtt och net besser wéi sech och nach de Clochard Anton Schnorrer bei hir aquartéiert. Mee d ’Berta ass glécklech, endlech ass emol nees eppes lass. De Professor a seng Praktikantin erfannen di onméiglechst Saachen, och wann déi ni, oder bal ni réusséieren. D’ Gesangsübungen vun der Praktikantin Monika Lëtzwitzki, maachen de jonke Polizist bal verréckt, sou dass béid di ganzen Zäit mateneen streiden. De Chaos erreecht hiren Héichpunkt wéi ob emol eng Entféierung an der klenger Uertschaft d’ Leit panikéiere léisst. Eng Saach gi sech d’ Bewunner schnell bewosst: Ee vun hinnen ass e Verbriecher. Ob emol ass jiddereen verdächteg oder weess onfräiwëlleg eppes vun der Saach. Mee wéi esou oft gëtt et bei dëser turbulenter Komödie, no ville Falschinterpretatiounen an Iertemmer zum Schluss bal fir jiddereen en Happyend.